Jedna z wież kościoła Mariackiego jest najwyższą wieżą w Krakowie. Na jej szczycie znaj-duje się widoczna z daleka złocona korona. Przypominać miała podróżnym, że zbliżają się oto do stolicy królów polskich. Z tej właśnie wieży, zwanej hejnalicą, co godzinę rozlega się grany na cztery strony świata hejnał. Piękna melodia hejnału urywa się nagle, jak gdy-by była niedokończona. Dlaczego? Otóż przed wieloma wiekami tatar-skie ordy często napadały na polskie wsie i miasteczka. Paliły domy, rabowały mienie mieszkańców, porywały w jasyr branki i brańców. Nieraz bywało, że za-puszczały się aż pod Kraków. Na wieży kościoła Mariackiego zawsze pełnił służbę strażnik miejski, który do-nośną trąbką dawał rano hasło do otwierania i wieczorem do zamykania wszystkich bram miejskich, sygnalizował zauważony pożar lub zbliżającego się wroga. Pewnego razu, gdy Tatarzy zbliżali się do miasta, niezawodny strażnik zaczął trąbić na alarm. Nagle tatarska strzała przeszyła gardło hejnalisty i melodia urwała się. Mieszkańcy Krakowa, zaalarmowani hejnałem, zdążyli zamknąć bramy miejskie, stanąć na murach i odeprzeć najazd groźnych Tatarów. Od tego pamiętnego wydarzenia hejnał krakowski nigdy już nie był grany do końca. Jego melodia urywa się nagle, jak nagle przerwane zostało życie hejnalisty.

Więcej o projekcie “Krakowskie Mordoki” -> LINK